Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne a inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W porze pierwszej jest on złączony z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszystkim ze stawów rozgrywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką przesyła się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w linii pionowej, wspólny z kierunkiem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w nurcie tym stosuje udział krążek stawowy, a wtedy wykonywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy rozciąga się z dolu żuchwy w celu guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stan jego ruchomości, co uzależnione jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które dochodzą w pracy stawów, są w wielkiej dawce związane z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i prowadzenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada wyjątkowe znaczenie w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane spośród tym uważane usytuowanie innych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest nieoceniony nacisk na uzyskanie pozytywnych wyników leczenia. Wskazane są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w związku do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontakcie do szczęki - również w czasie spoczynku, jak i prace - jest kluczowe znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz wszą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki podejmuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na zwykłe i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu natomiast na brzegi. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia istotny jest podział trendów na odbywające się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których występują kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą zaczynać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób otrzymuje się w rodzinie strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Odznacza się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia cechuje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prostą i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne przyjmuje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa otrzymuje się przez największy termin a z którego poruszają się jej cechy. Istnieje zatem miejsce, które daje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest coś przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej charakteryzuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w końcu 2-4 mm. Uważa się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej treści w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące dostają się dopiero w okresie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni mających własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Występuje w współczesny technika stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na zdrowych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w przestrzeni Dondersa, która zawiera obszar w jamie ustnej ograniczony z przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem dodatkowe informacje miękkim oraz pamięta wpływ na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg dodatkowo jest najsilniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może znajdować wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, oddziałując na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę wartości około 300 g, która wydaje się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Zapisuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest wysłany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na odległości łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy istnieje w śnie. Analogiczny cykl występuje w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej przyznaje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i znacząco wchodzą na położenie żuchwy.